Bir varmış, bir yokmuş. Bir okulda, birbirinden zeki ve çalışkan öğrencilerin olduğu bir sınıf varmış. Bu sınıfta en yaratıcı fikirleri bulan öğrencilerden biri olan Elif, her zaman ödevlerine büyük özen gösterirmiş. Yeni projeler üretir, ilginç fikirler geliştirirmiş. Ama sınıfta bir öğrenci daha varmış: Mert. O, Elif kadar çalışkan değilmiş ama başarılı olmayı çok istiyormuş.
Bir gün öğretmen, öğrencilerden yaratıcı bir ödev hazırlamalarını istemiş. Elif, harika bir fikir bulmuş ve defterine not almış. Ancak Mert, gizlice Elif’in defterine bakmış ve onun fikrini kendisi bulmuş gibi öğretmene sunmuş. Öğretmen bu fikri çok beğenmiş ve Mert’i sınıfta övmüş. Elif ise şaşkın ve üzgün bir şekilde sessiz kalmış.
Ertesi gün öğretmen, sınıfa Mert’in fikri hakkında sorular sormuş. Fakat Mert, bu fikri kendisi üretmediği için sorulara cevap verememiş. Öğretmen durumu anlamış ve “Gerçek başarı, başkalarının fikrini almak değil, kendi emeğinle bir şeyler başarmaktır,” demiş. Bunu duyan Mert utanmış ve hatasını anlamış. Elif’ten tüm sınıfın önünde özür dilemiş ve bir daha kimsenin emeğini çalmayacağına söz vermiş.
O günden sonra Mert, kendi projeleri üzerinde çalışmaya başlamış ve zamanla gerçekten yaratıcı fikirler üretmeyi öğrenmiş. Elif ise her zaman olduğu gibi azimle çalışmaya devam etmiş ve ikisi de kendi emekleriyle başarı kazanmanın mutluluğunu tatmışlar.
Ve böylece, herkes emeğin değerini anlamış…