Bir zamanlar, yemyeşil bir vadide, güzel bir asma ağacı büyüyordu. Asma ağacının dalları, her yıl bolca üzüm verir, güneş ışığına batıp parlayan mor üzümleriyle vadinin en güzel manzarasını oluştururdu. Ancak, bu asma ağacının bir dostu vardı: Bir keçi.
Keçi, her gün vadinin etrafında dolaşır, o güzel üzüm tanelerini görmekten büyük keyif alırmış. Ama bir şey vardı ki, keçi o üzümleri çok sevmesine rağmen, asma ağacının dallarına yaklaşmaktan korkar, üzüm yemeyi cesaret edemezdi. Çünkü üzüm asma ağacı, bir gün keçiye şöyle demişti:
“Keçi dostum, üzüm tanelerim çok tatlı ama eğer onları sadece almak için geliyorsan, bu beni üzüyor. Benimle dost olmanı isterim, ama sana verebileceğim şeyler var. Ancak, onları almak için sabırlı olman gerek.”
Keçi şaşkın bir şekilde, “Ama ben üzümleri çok seviyorum! Neden onlardan faydalanmamı istemiyorsun?” diye sormuş.
Üzüm asma ağacı gülümseyerek cevap vermiş: “Sevgiyle büyütülen her şeyin bir zamanı vardır. Benim üzümlerim de zamanla olgunlaşır, ve bir gün o zaman geldiğinde, onları seninle paylaşacağım. Ama acele etmemelisin.”
Keçi bir süre düşündükten sonra, üzüm asma ağacının söylediklerine dikkat etmeye karar vermiş. Her gün, üzüm asma ağacının etrafında dolaşarak gölgesinde dinlenmiş, fakat üzümlerini almaktan kaçınmış.
Zaman geçtikçe, asma ağacının üzümleri iyice olgunlaşmış. Keçi, bir gün sabırsızlıkla üzüm asma ağacının gölgesine geldiğinde, asma ağacı ona şöyle demiş:
“İşte, şimdi üzümlerim tam olgunlaştı. Gel, al ve tadını çıkar. Çünkü bu zaman, sabrının karşılığıdır.”
Keçi mutlulukla üzüm tanelerini yemiş ve çok tatlı olduklarını fark etmiş. “Ne kadar da güzel! Sabır, gerçekten de çok önemliymiş,” demiş.
Üzüm asma ağacı, “Her şeyin zamanı vardır, dostum. Sabırla beklemek, en güzel ödülleri getirebilir.”
O günden sonra, keçi her zaman sabırlı olmayı öğrenmiş ve üzüm asma ağacını her yıl daha çok sevmiş. Çünkü o, dostunun ona verdiği en değerli hediyeyi anlamıştı: sabır ve güven.