Bir zamanlar, insanlarla dolup taşan ama kimsenin birbiriyle konuşmadığı bir kasaba varmış. Bu kasabanın tam ortasında, güneşe doğru uzanan bir Zaman Çiçeği yetişirmiş. Bu çiçek, kasabadaki her insana doğduğunda bir tohum verirmiş. Herkes, bu tohumu kendi hayat toprağına eker ve büyümesini izlerken çiçeğin yapraklarında zamanın hızla akışını fark edermiş.
Fakat insanlar zamanla çiçeklerinin yapraklarını unutmuşlar. Günler koşuşturmayla geçerken kimse çiçeklerine bakmaz olmuş. Derken bir gün, kasabanın en yaşlı kadını Ayşe Nine meydanda durmuş ve haykırmış:
“Zaman Çiçeğim soluyor! Çünkü onu sevgiyle beslemiyorum!”
Kasabalılar merakla Ayşe Nine’nin çiçeğini görmek için bir araya gelmiş. Ne kadar güzel ve canlı olduğu karşısında herkes şaşkına dönmüş. Ayşe Nine gülümseyerek anlatmış:
“Zaman Çiçeği sevgiyle büyür. Ama sevgiyi nereden bulacağız?
İşte cevabı: Sevdiklerinize zaman ayırarak. Onlarla güldüğünüzde, konuştukça ve paylaştıkça çiçeğiniz güçlenir. Eğer bu anları kaçırırsanız, çiçek solar.”
Bunu duyan kasaba halkı, hemen ailelerine, dostlarına ve hatta komşularına zaman ayırmaya başlamış. Geceler kahkahalarla dolup taşmış, gündüzler keyifli sohbetlerle renklenmiş. Zaman Çiçekleri hiç olmadığı kadar canlı ve parlak görünmeye başlamış.
Bir gün, kasabanın en genç çocuğu sormuş:
“Peki ya çiçeğimiz solmuşsa?”
Ayşe Nine başını okşayarak cevap vermiş:
“O zaman sevdiklerine bir kere sarılman bile çiçeğini yeniden yeşertebilir. Zaman Çiçeği asla tamamen ölmez. Tek ihtiyacı sevgiyle geçen bir an daha…”
O günden sonra, kasaba halkı sevdiklerine zaman ayırmayı hiç unutmamış. Ve herkesin Zaman Çiçeği, sonsuz bir bahar gibi hep rengarenk kalmış.