Bir zamanlar, yüksek dağların tepesinde bir kartal yuva yapmış, aşağıdaki geniş ormanda ise küçük bir serçe yaşıyormuş. Kartal, özgürce gökyüzünde süzülür, güçlü kanatlarıyla herkesin hayranlığını kazanırmış. Serçe ise ürkek bir kuşmuş; hep küçük dalların arasında saklanır, geniş gökyüzüne uçmaya cesaret edemezmiş.
Bir gün kartal serçeye seslenmiş:
– “Neden hep ormanda saklanıyorsun? Gökyüzü çok güzel, özgürce uçabileceğin bir yer!”
Serçe, kartalın gücüne hayranlıkla bakarak:
– “Ben senin kadar güçlü değilim. Gökyüzünde kaybolmaktan korkuyorum,” demiş.
Kartal, serçenin cesaretini artırmak için bir plan yapmış. Ona yakın bir kayaya konup:
– “Bugün sadece bir adım at. Gökyüzüne bir kez çıktığında korkularının kaybolacağını göreceksin,” demiş.
Serçe, kartalın ısrarına dayanamayarak titrek kanatlarını açmış ve kartalın yardımıyla hafifçe yükselmiş. Önce çok korkmuş, ama rüzgarın kanatlarına dokunuşunu hissettikçe rahatlamış. Kartal yanında uçup ona rehberlik etmiş:
– “Bak, orman ne kadar güzel görünüyor! Tüm dünya kanatlarının altında,” demiş.
Serçe, korkularını bir kenara bırakarak daha yükseğe uçmuş. Kartal ona cesaret verirken serçe ilk kez kendi gücünü fark etmiş.
O günden sonra serçe, gökyüzüne daha sık çıkar olmuş. Kartalla dost olmuş ve diğer küçük kuşlara da cesaretlerini keşfetmeleri için yardım etmeye başlamış.
Kartal ve serçe ormanda cesaretin ve dostluğun simgesi olmuşlar. Gökyüzü her zamankinden daha güzel ve özgür hissettirmiş.