Bir ejderha, bir ayıyı yakalamıştı. Yiğidin biri
de ayının bağırmasını duydu ve onu ejderhanın
pençesinden kurtardı.
Hile ile babayiğitlik birleşip de ejderhayı bu
güçle alt edip öldürünce, ayı da ejderhadan
kurtuldu ve o babayiğit erden iyilik gördüğü
için, bir köpek gibi onun peşine takıldı; adamla
birlikte evine dek gitti. O Müslüman hastalanıp
yastığa baş koyunca da adama gönül borcu
olduğundan onu bırakmadı, başında beklemeye
başladı.
Komşusu oradan geçerken, nasıl olduğunu
sormak için adamın evine uğradı, “Halin nasıl?”
derken ayıyı gördü:
“Kardeş, bu ayıyla ne işin var?” dedi.
Adam, ejderha olayını anlattı. Komşusu:
“Ayıya güvenme be ahmak. Ayının dostluğu
düşmanlıktan beterdir. Nasıl olursa olsun,
köyden sürülmesi gerek,” dedi.
Adam dedi ki:
“Vallahi bunu kıskançlığından söyledin, yoksa
sen ayıya ne bakıyorsun; hele onun sevgisini bir
gör!”
Komşusu:
“Ayıların sevgisi aldatıcı bir sevgidir; benim
bu kıskançlığım onun sevgisinden iyidir. Be
adam, gel benimle bir ol da o ayıyı köyden sür!”
dedi.
Adam:
“Hadi ordan, sen kendi işine bak, kıskanç
herif!” diye yanıt verdi.
Adam:
“İşim buydu, ama sana nasip değilmiş. Yüce
kişi, ben bir ayıdan daha aşağı değilim ya, onu
bırak da eşin dostun ben olayım. Başına bir şey
gelecek diye yüreğim titriyor. Böyle bir ayı ile
ormanlığa gitme. Yüreğim asla olmayacak
şeyden titremedi. Bu seziş Tanrı ışığındandır,
saçma değil,” dedi.
Bu sözler adamın kulağına girmedi. Ayının
elini tuttu, adamın elini bıraktı. Adam da:
“Senin aklın başında değil, ben gidiyorum,”
dedi.
Adam dedi ki:
“Git, benim için kaygılanma! Boşboğaz herif,
her şeyi de bilirim sanma! Uykum geldi. Bırak
beni, işine git!”
Komşusu:
“Yahu, ne olur bir dosta uy da, akıllı birinin
korumasında, gönül sahibi bir dostun yakınında
uyu,” dedi.
Babayiğit, o adamın ısrarına kızıverdi; yüzünü
çevirip:
“Bu belki de bana düşman; ya da bir şey
umuyor… dilenci ve külhâni herifin biri. Ya da
beni bu ayıyla korkutma konusunda önceden
dostlarıyla bahse girmiş olmalı,” dedi.
İçinin kötülüğünden hatırına iyi bir şey
gelmedi.
O Müslüman kızdı:
“Benim ona ciddilikle öğüt vermemden,
üstüne düşmemden, gönlündeki hayaller arttı;
büsbütün kuruntu ediyor. Demek ki öğüt yolu
kapandı,” dedi ve gitti.
Adam uyudu. Ayı sinek kovalamaktaydı.
Sinek, kovulunca kalktı, ama inadına gene
kalktığı yere gelip kondu. Ayı o gencin
yüzünden kaç kere sineği kovduysa da sinek
hemen kalktığı yere gelip konmaktaydı. Ayı
sineğe kızıp gitti dağdan kocaman bir taş
yakalayıp getirdi, sineğin yeniden uyuyan
adamın suratına konmuş olduğunu görünce, o
koca değirmen taşını alıp sineği ezmek için
adamın suratına fırlattı. Taş, uyuyan adamın
suratını paramparça etti. Bu olay da herkese
yayıldı.
Aptalın sevgisi, şüphesiz ayının sevgisidir.
Kini sevgidir, sevgisi kin. Ant içse bile inanma.
Eğri sözlü adam andını da bozar.