Bir zamanlar uzak diyarlarda, işini her zaman hakkıyla yapan bir demirci ustası yaşarmış. Hem usta, hem de çırak olarak tanınan bu yiğit adam, elindeki örsüyle gece gündüz demirleri şekillendirir, ateşin içinde kaynayan metali döverek hayat verir, ona biçim kazandırırmış. Her bir demir parçası, usta elinden çıkarken sanki başka bir dünyadan gelirmiş. İşleyen demir ışıltısa, usta da bu ışığın kaynağını bilen tek kişiydi.
Günlerden bir gün, kasabaya bir yolcu gelmiş. Üzerinde uzun pelerin, elinde eski bir değnek… Yolcu, köyün meydanında bir süre durup kasaba halkına şöyle demiş: “İşleyen demir ışıldar. Ama bu ışıltıyı sadece gerçek ustalar görebilir.”
Halk şaşkın bir şekilde birbirine bakmış. Kimse anlamamış bu sözün ne anlama geldiğini. O anda, kasabanın demircisi de işe koyulmuş, tavında kızıla bürünmüş demirleri örse vururken, bir parıltı yayılmış etrafa. Herkes bu ışıltıyı görmüş, ama kimse onun sırrını çözebilmiş değilmiş.
Yolcu, demircinin çalışmasını izledikten sonra, ona doğru yaklaşmış ve gözleri parlayarak demiş ki: “Bunu biliyorum, ustam! Senin işlediğin her demir, hayatın ışığını taşır içinde. Her bir dövme, her bir şekil, bir yolu aydınlatır. İyi işleyen demir, sadece ışıldamakla kalmaz, insanlara yol gösterir.”
Demirci usta, bu sözleri duyunca gözlerinde derin bir bilgelik parlamış. Gülümsemiş ve “Gerçekten de, işleyen demir ışıldar. Ama sadece sabırla, emekle ve tutkuyla işlenmiş olanı…” demiş.
Ve işte, o günden sonra kasaba halkı, demircinin elinden çıkan her parıltıyı bir anlamda görmeye başlamışlar. Birçok zorluktan geçip, sabırla yol almış olanlar için, demirin ışığı bir umut kaynağına dönüşmüş.
Yolcu, kasabadan ayrılırken, bir de şu sözleri bırakmış: “Unutmayın, her işin sonunda bir ışık vardır. O ışık, çalışmanın, emeğin ve sevdanın sonucu olarak parlayacaktır. Tıpkı işleyen demirin ışıltısı gibi…”
Ve masal burada biter, ama her işin sonunda ışıldayan bir umut olduğu bilinir. İşleyen demir ışıldar, diyenler, hep bu masalı hatırlarmış.