Bir zamanlar, altın tellerden örülmüş muhteşem bir kafesin içinde, sesiyle herkesin gönlünü mest eden bir bülbül yaşarmış. Kafesi o kadar ihtişamlıymış ki, ışık vurduğunda göz kamaştırır, zenginliğin simgesi gibi parıldarmış. Ancak bülbül bu görkeme aldırmaz, kafesin dışındaki özgür dünyayı hayal ederek iç çekermiş.
Bir gün kafesin sahibi, bülbülün neşesiz şarkılarından şüphelenip ona şöyle demiş:
“Ah güzel bülbülüm, altın kafesin var, her gün en taze yemleri getiriyorum. Neden hâlâ mutsuzsun?”
Bülbül incecik sesiyle yanıt vermiş:
“Efendim, altın bir kafes de olsa, özgürlük yoksa sesim susar, şarkılarım solar. Şu dalların rüzgârla dans ettiği ormanda kanatlarımı çırpmayı özlüyorum.”
Bu sözler, sahibinin kalbine bir tohum gibi düşmüş. Ertesi sabah bülbülün kafesini açmış ve şöyle demiş:
“Git bülbül, özgürce uç! Ama unutma, burada her zaman bir yuvan var.”
Bülbül kanatlarını açıp gökyüzüne yükselmiş, şarkısı rüzgâra karışmış. O gün, altın kafes boş kalmış ama sahibinin kalbi bülbülün özgürlüğünün neşesiyle dolmuş.
Ve böylece, bülbül altın kafesi geride bırakıp özgürlüğüne kavuşmuş. Ancak her sabah, gökyüzünden süzülen tatlı şarkılarıyla eski yuvasını selamlamayı hiç unutmamış.