Bir kış sabahı, Efe uyanıp pencereden dışarı baktığında gözlerine inanamadı. Her yer bembeyaz olmuştu! Ağaçlar, çatılar ve yollar karla kaplanmıştı. Sevinçle yatağından fırladı ve hemen atkısını, eldivenlerini takıp dışarı çıktı.
Mahalledeki çocuklar kar topu oynuyordu ama Efe’nin aklında başka bir şey vardı: Hayatında ilk kez kocaman bir kardan adam yapmak istiyordu! Hemen kollarını sıvadı ve işe koyuldu. Önce küçük bir kar topu yaptı, sonra yuvarlayarak büyüttü. Kısa sürede büyük bir gövde ve yuvarlak bir baş oluşturdu.
Tam gözlerini taşlarla yaparken, birden kulağına ince bir ses geldi:
“Çok güzel oldum, ama bir burnum eksik!”
Efe şaşkınlıkla etrafına baktı, ama kimseyi göremedi. Gözlerini tekrar kardan adama çevirdiğinde, sanki hafifçe gülümsediğini fark etti. Hemen mutfağa koşup bir havuç aldı ve kardan adamın burnuna yerleştirdi.
Kardan adam gülümseyerek teşekkür etti:
“İşte şimdi tamamlandım! Soğukta üşümeden burada duracağım ve senin dostun olacağım.”
Efe çok mutlu oldu. Gün boyu kardan adamla konuştu, ona atkısını sardı ve yanına bir de minik kardan köpek yaptı. Güneş batarken annesi onu eve çağırdı ama Efe, ertesi gün tekrar kardan adamını görme heyecanıyla içeri girdi.
O günden sonra her kar yağdığında, Efe hemen dışarı çıkar, dostu kardan adamı ziyaret ederdi. Çünkü o artık sadece bir kardan adam değil, gerçek bir kış arkadaşıydı!