Bir zamanlar, uzak bir kasabanın köhne bir odasında, yıllardır kullanılmayan eski bir bavul yaşardı. Üzerinde yıpranmış deri kaplamalar, solmuş etiketler ve yolculuklardan kalma çizikler vardı. O, dünyayı gezmiş, farklı şehirler görmüş, birçok anıya şahit olmuştu. Ama artık unutulmuştu, bir köşeye bırakılmıştı.
Bir gün, odaya parlak sarı renkte, modern bir bavul getirildi. Pırıl pırıl parlayan yüzeyi, sağlam tekerlekleri ve şifreli kilidiyle yepyeniydi. Heyecanla konuşmaya başladı:
“Merhaba! Ben buraya yeni geldim. Çok heyecanlıyım! Yakında büyük bir yolculuğa çıkacağım. Ya sen?”
Eski bavul iç çekerek cevap verdi:
“Ah, ben çok yolculuk yaptım. Trenlere, gemilere, uçaklara bindim. Farklı ülkeler gördüm, farklı diller duydum. Ama şimdi buradayım, kimse beni istemiyor. Eskimiş ve yıpranmışım…”
Yeni bavul bir an duraksadı ve ne diyeceğini bilemedi. Ama sonra gülümseyerek şunları söyledi:
“Bence çok şanslısın! Ben daha hiçbir yer görmedim. Senin gibi anılarım yok. Bana hikâyelerini anlatır mısın?”
Eski bavul, eski günlerini anlatmaya başladı. Sahipleriyle çıktığı maceraları, gördüğü manzaraları, duyduğu kahkahaları… Yeni bavul hayranlıkla dinledi. Günlerce konuştular, eski bavul ne kadar yaşlı ve yıpranmış olsa da, hatıralarının onu hâlâ değerli kıldığını fark etti.
Bir sabah, odanın kapısı açıldı. Bavulları yerleştiren adam, eski bavulu eline aldı. “Bu hâlâ sağlam! Belki bir şans daha hak ediyordur.” dedi ve ona güzelce bakım yaptı.
Böylece eski bavul, yeni bavulla birlikte bir yolculuğa çıktı. Modern dünyayı, yeni yerleri keşfetmeye hazırdı. Ve yeni bavul, yanında ona rehberlik eden tecrübeli bir dost olduğu için çok mutluydu.
Bundan sonra, her yolculukta birlikteydiler. Eski bavul, yeni bavula anılar biriktirmenin ne kadar değerli olduğunu öğretirken, yeni bavul da ona hâlâ önemli ve özel olduğunu hatırlattı.
Ve böylece, Eski Bavul ve Yeni Bavul, birlikte nice maceralara atıldılar…