Bir zamanlar Efecan adında bir çocuk yaşardı. Efecan, her nereye giderse gitsin, yaşanan sessizliği bozar, garip sesler çıkarıp kahkahalar atardı. Bu yüzden mahallede kimse onunla oyun oynamak istemezdi. Hatta insanlar Efecan’ı uzaktan gördüklerinde pencerelerini kapatır, sokaktan uzaklaşırlardı.
Bir gün Efecan, pazardan birkaç şey almak için annesi tarafından gönderildi. Pazara vardığında sesi herkesi rahatsız edecek kadar yüksek çıktı:
— “Hey pazarcı! Bana bak şu sebzeleri tart!”
Pazarcı, bu sesleri duyan birçok insan gibi çok rahatsız oldu. Efecan’ın bu sesi, bir tezgahın arkasında uyuyan yavru kediyi bile korkutup kaçırmıştı. Çevredeki insanlar ona sinirli bakışlar attı.
Bir kadın dayanamıp şoyle dedi: — “İnsanlara biraz saygı göstersene! Bu kadar gürültü yapmak zorunda mısın?”
Fakat Efecan, uyarılara alaycı bir şekilde gülüp, yoluna devam etti. O, kimseye aldanmaz ve her zamanki gibi davranırdı.
Efecan hep böyle gürültücü davranırdı, burumdan tüm mahalle bıkmıştı. Ertesi sabah mahalle sakinleri bir araya geldi ve bir plan yaptı. Artık kimse Efecan’ı dinlemeyecek, onunla konuşmayacak ve onunla ilgilenmeyecekti. Belki bu sessizlik, Efecan’a ders olabilirdi.
Efecan, yine pazara gidip alışveriş yapmak istedi. Ancak bu kez kimse ona cevap vermedi. Pazarcılar, Efecan’ı duymazdan geldi. Ne kadar bağırsa bağırsın, kimse ona bir şey satmadı. Efecan, sonunda eli boş bir şekilde eve dönmeye karar verdi.
Yolda yine garip sesler çıkarırken, bir evin penceresinden üzerine bir kova soğuk su döküldü. Efecan, sırsıklam olmuş ve soğuktan titreyerek eve döndü.
O gece yatağında, neden böyle bir muamele gördüğünü düşünmeye başladı. Kendine şu soruyu sordu:
— “Acaba insanlar benim davranışlarımdan mı rahatsız oluyordu?”
Ertesi sabah, Efecan farklı bir karar verdi. Daha nazik olacak, sesiyle insanlara rahatsızlık vermemeye çalışacaktı. Pazara gidip sessizce alışveriş yaptı ve herkese güleryüzle selam verdi.
O gün mahalle sessizdi, insanlar mutlu ve huzurluydu. Efecan’ın bir daha eskisi gibi davranmadığı söylenir. Artık mahallede herkes ona “Nazik Efecan” derdi.