Bir zamanlar, şirin bir kasabada küçük bir okul vardı. Bu okulun öğrencileri birbirlerini çok sever, genellikle yardımlaşır ve birlikte vakit geçirirdi. Ancak bu güzel okulda, her zaman dikkat çeken bir çocuk vardı: Arda.
Arda, zeki bir çocuktu ama biraz farklı bir alışkanlığı vardı. Ne zaman bir arkadaşının güzel bir kalemi, silgisi ya da ilginç bir defteri olsa, onları alıp cebine atardı. Arkadaşları önce durumu fark etmezdi, ama zamanla kaybolan eşyaların ardında hep Arda’nın olduğu anlaşılmaya başladı.
Bir gün öğretmenleri Leyla Hanım, sınıfta herkesin dikkatini topladı ve kaybolan eşyalar hakkında konuştu. “Çocuklar, bu okulda hepimiz bir aileyiz. Birbirimizin eşyalarını izinsiz almak doğru değil. Eğer bunu yapan biri varsa, yaptığı hatayı fark edip telafi etme şansı bulmalı,” dedi.
Arda, başını öne eğdi ama bir şey söylemedi. O gece, yatağında dönüp durdu. İçinde garip bir pişmanlık hissetti. Ancak hatasını itiraf etmek onu korkutuyordu. “Ya kimse beni affetmezse?” diye düşündü.
Ertesi gün, Leyla Hanım sınıfa bir kutu getirdi. “Bu kutunun adı ‘Gizli Dürüstlük Kutusu’. Eğer bir hata yaptıysanız ya da bir şey söylemek istiyorsanız, buraya yazıp atabilirsiniz. Kimse sizi yargılamayacak,” dedi.
Arda, bu kutuyu görünce bir fırsat olduğunu düşündü. O gün, öğle arasında bir kağıda şu notu yazdı: “Herkesin eşyalarını aldığım için üzgünüm. Hepsini geri getireceğim.” Kağıdı kutuya attı ve derin bir nefes aldı.
Leyla Hanım notu okuduğunda gülümsedi. “Bazen hata yapmak, doğruyu öğrenmenin bir yoludur. Önemli olan hatanı kabul etmek ve düzeltmeye çalışmaktır,” dedi. Ama Arda’nın adını kimseye söylemedi.
Sonraki gün, Arda tüm arkadaşlarının eşyalarını gizlice masalarına koydu. Sonra da cesaretini toplayıp, sınıfın önüne geçti. “Arkadaşlar, kaybolan eşyaları alan bendim. Çok özür dilerim. Lütfen beni affedin,” dedi.
Sınıfta bir an sessizlik oldu, sonra Zeynep elini kaldırdı ve gülümseyerek, “Özür dilemen çok cesurca, Arda. Seni affediyorum,” dedi. Diğer çocuklar da teker teker Arda’ya destek oldu.
Arda o günden sonra kendini değiştirdi. Artık eşyaları almak yerine, arkadaşlarının güzel eşyalarını övdü ve arkadaşları da eşyalarını onunla paylaştı.
Ve böylece, Arda hırsızlık alışkanlığından kurtuldu, dürüstlüğün ve dostluğun ne kadar önemli olduğunu anladı. Artık sınıfın en sevilen ve en güvenilir çocuklarından biriydi.