Bir zamanlar, küçük ve şirin bir köyde, bahçesinde kocaman bir erik ağacı olan huysuz bir dede yaşardı. Köydeki çocuklar bu erik ağacına bayılırdı çünkü her yaz dalları sarkan mor eriklerle dolardı. Ama bir sorun vardı: Dede, bahçesine girip erik toplayan çocuklara çok kızardı!
“Kim benim bahçeme girerse, cezasını çeker!” diye söylenirdi. Çocuklar ne zaman bahçenin yakınından geçse, dede onları bastonuyla korkutmaya çalışırdı.
Ama bir gün, Ali, Zeynep ve Mehmet adında üç arkadaş, dayanamayıp bahçeye gizlice girmeye karar verdi. “Sadece birkaç tane alacağız, zaten kocaman bir ağaç!” dediler. Tam dallardan erik toplamaya başlamışlardı ki bir gölge üzerlerine düştü!
Hepsi bir ağızdan bağırdı: Huysuz Dede!
“Birinin bahçeme izinsiz girdiğini biliyordum!” diye bağırdı. Çocuklar korkudan olduğu yerde kaldı. Ama dede onların elindeki eriklere bakınca, aniden bir kahkaha attı.
“Bu kadar istiyorsanız, neden gelip istemiyorsunuz?” dedi. Çocuklar şaşırdı. “Ama siz hep kızıyorsunuz!” dedi Ali.
Dede içini çekti. “Ben de sizin gibi bir çocuktum ve bir zamanlar bu ağaçtan bol bol erik yerdim. Ama kimse teşekkür etmeden ağaçtan toplayınca üzülüyorum.”
Çocuklar mahcup oldu. “Özür dileriz, dede. Biz sadece erikleri çok seviyoruz.”
Huysuz dede gülümsedi. “Peki o zaman, bir anlaşma yapalım! Eğer bana yardıma gelir, bahçemi temizlememe yardım ederseniz, her hafta birlikte erik toplayabiliriz!”
Çocuklar sevinçle kabul etti. O günden sonra huysuz dede artık o kadar huysuz değildi. Çocuklarla birlikte erik topladı, onlara eski hikâyeler anlattı ve koca bahçesi neşeyle doldu.
Ve artık bahçeye izinsiz giren çocuklar yerine, dedenin en sevdiği küçük misafirleri vardı!