Bir zamanlar, yeşilliklerle kaplı uzak bir vadide, her sabah güneşin ilk ışıklarıyla uyanan bir köy vardı. Bu köyde, adını kimsenin bilmediği, bembeyaz kanatlarıyla süzülen bir peri yaşardı. Adı, “Işık”tı. Gözleri, sabahın ilk ışığı gibi parlak ve huzurluydu. Herkes, peri Işık’ı sadece gökyüzünde uçarken gördüğünde fark ederdi. Ama o, herkesin kalbine dokunarak sessizce geçerdi.
Işık, bir zamanlar insanlara görünmemeyi tercih etmişti. Çünkü onlar, onun gücünü ve güzelliğini sadece bir masal olarak görürlerdi. Ama bir gün, Işık’ın kalbi, bir çocuğun saf duygusuyla doldu. Küçük bir kız çocuğu olan Elif, gülümsediği her an, etrafındaki her şeyin rengini değiştiriyordu. Doğanın kendisi bile Elif’in içindeki iyiliği hissedip canlanıyordu.
Bir sabah, Işık, Elif’i bahçesinde çiçeklerle oynarken gördü. Çiçekler ona her zaman özel bir şekilde büyür, kuşlar ona şarkı söylerdi. Işık, cesaretini topladı ve Elif’in yanına süzüldü. “Merhaba, küçük dostum,” dedi.
Elif, sesin geldiği yere bakarak gülümsedi. “Kim var orada?” dedi şaşkınlıkla, ama kalbi huzur doluydu. Işık, kendini ona tam olarak göstermek için kanatlarını açtı. Bembeyaz kanatları, gökyüzünü andıran bir parlaklıkla parladı.
“Ben, Işık. Senin gibi bir kalbi arıyordum,” dedi peri. “Senin içindeki iyilik, dünyaya en çok ihtiyaç duyduğu şey. Ben sana bir armağan vereyim, ama buna kalbinle karar vermelisin.”
Elif, gözleri parlayarak, “Armağan nedir?” diye sordu.
Işık, hafifçe gülümsedi. “Senin içindeki güzellikleri dünyaya yaymak ister misin? Herhangi bir dileğini gerçekleştirmeme izin verirsen, bu dünyada daha fazla insan mutlu olabilir.”
Elif düşündü. O kadar saf ve temiz bir kalbi vardı ki, hiçbir zaman sadece kendisi için bir şey istemedi. “Benim dileğim, herkesin mutlu olması. İnsanlar birbirlerine iyilik göstersin, doğa iyileşsin, hayvanlar özgürce yaşasın.”
Peri Işık, başını sallayarak mutlulukla gülümsedi. “İşte bu dilek, senin kalbinin en güzel armağanı. Şimdi, dileğini gerçekleştireceğim.”
Ve o an, çevreyi saran ışıklar bütün köyü sardı. Bahçeler rengarenk çiçeklerle doldu, kuşlar gökyüzünde neşeyle uçtu, insanlar birbirlerine gülümsedi ve doğa yeniden canlandı. Herkes, Elif’in dileğiyle huzura erdi.
Işık, bir süre daha Elif’in yanında durarak ona tüm güzel şeylerin kalpten geldiğini hatırlattı. Sonra, sessizce geri çekildi ve yeniden gökyüzünde süzüldü. Ama o günden sonra, herkes Elif’in kalbinin büyüsünü hissetti ve dünyada iyilik ve mutluluk çoğaldı.
Ve peri Işık, sadece Elif’in kalbinde değil, tüm dünyada yaşadığına inandığı her iyilikte var olmaya devam etti.