Bir zamanlar, insanların dileklerini gerçekleştirme gücüne sahip sihirli bir çift çizme varmış. Bu çizmeler, her kim giyerse onun en içten dileğini anında yerine getirirmiş. Ancak bu dileklerin sonuçları her zaman beklenildiği gibi olmazmış.
Bir gece, çizmeler Kopenhag’daki bir hanın kapısına bırakılmış. Orada bir memur, sıkıcı iş hayatından bıkmış bir şekilde oturuyormuş. Çizmeleri fark edip ayağına giymiş ve içinden, “Keşke geçmişte, Orta Çağ’da yaşıyor olsaydım,” diye dilekte bulunmuş.
Aniden memur, kendini eski Kopenhag’da, Orta Çağ sokaklarının tozlu yollarında bulmuş. Başta heyecanlanmış, ancak kısa sürede dönemin zorluklarıyla yüzleşmeye başlamış: hastalıklar, karanlık ve kaos. Bu hayatın hiç de romantik olmadığını fark etmiş ve yeniden kendi zamanına dönmek istemiş.
Sonra çizmeleri başka bir kişi, bir şair, denemiş. Şair, “Keşke her dileğim gerçek olsaydı,” diye dilemiş. Ancak dileklerinin sonuçları, hayatını karmaşıklaştırmış ve ona büyük bir huzursuzluk getirmiş.
Bu çizme her kim tarafından giyildiyse, dileklerinin sonucunda mutluluğu bulamamış. Sonunda çizmeler bir rahibin eline geçmiş. Rahip, “Mutluluk insanın içinde olmalı, dış dünyada değil,” demiş. Çizmeleri bir daha kimsenin giymemesi için uzak bir yere saklamış.
Ve böylece, insanların dileklerine dikkat etmesi gerektiğini öğreten bu sihirli çizme efsanesi, Andersen’in kaleminden bize ulaşmış.