Bir zamanlar derin bir denizde, parlak bir istiridye yaşarmış. Bu istiridye, kabuğunun içindeki inciye öyle çok güvenirmiş ki, herkesten üstün olduğunu düşünürmüş. “Benden daha değerli kimse yok,” diye içinden geçirir, diğer deniz canlılarına yukarıdan bakarmış.
Yanında yaşayan küçük bir denizanası ona sık sık “Gel, birlikte yüzüp oyun oynayalım,” dermiş. Ama istiridye her seferinde, “Benim gibi değerli biri, senin gibi sıradan bir denizanasıyla oyun oynar mı hiç?” diyerek reddedermiş.
Bir gün, denize bir dalgıç gelmiş. Dalgıç, istiridyeyi fark etmiş ve kabuğunu açmış. İçindeki inciyi almış ve kabuğunu tekrar kapatmadan bırakmış. Artık inci, istiridyenin içinde değilmiş.
Kibirli istiridye, inciyi kaybettikten sonra kimsenin ona dikkat etmediğini fark etmiş. Denizanası ise ona yaklaşıp, “Artık oyun oynamak ister misin?” diye sormuş. İstiridye başını önüne eğerek, “Keşke daha önce seninle oynasaydım,” demiş.
O günden sonra istiridye, denizanasıyla arkadaş olmuş ve kibirli davranmayı bırakmış. Birlikte denizin derinliklerinde güzel bir dostluk kurmuşlar.
Öğüt: Dış görünüşümüz ya da sahip olduklarımızla övünmek yerine, kalbimizi ve davranışlarımızı güzelleştirmek daha değerlidir. Gerçek mutluluk, paylaştığımız dostluklarda saklıdır.