Bir zamanlar, uzak bir köyde bir grup leylek bir göletin kenarında yaşarmış. Leylekler, gölün sığ sularında avlanır, çevredeki köylere giderek yuvalarında dinlenirlermiş. Leyleklerin en yaşlısı, bilge ve sabırlı bir leylekmiş. Her yıl yavrularını büyütür ve onlara uçmayı öğretirmiş.
Köydeki çocuklar, leyleklere taş atar ve alay edermiş. “Leylekler, çirkin uzun bacaklarınız var! Uçamazsınız bile!” diye bağırırlarmış. Yavrular bu sözlerden çok üzülür, utanırlarmış. Ancak yaşlı leylek, yavrularını teselli eder ve sabırlı olmalarını söylermiş. “Onların söylediklerine kulak asmayın,” dermiş. “Kanatlarınızı güçlendirin ve uçmayı öğrenin. Gökyüzüne çıktığınızda, kimse size yetişemez.”
Günler geçmiş, yavrular kanat çırpmayı öğrenmiş. Nihayet bir sabah, yaşlı leylek yavrularına gökyüzüne uçmayı öğretmiş. Leylekler, gökyüzüne yükselip zarifçe süzülmüş. Köydeki çocuklar, hayranlıkla onları izlerken sessizleşmiş.
Leyleklerin gökyüzünde süzülüşü, onların sabır ve azminin bir göstergesi olmuş. Yaşlı leylek yavrularına dönüp, “Unutmayın,” demiş, “gerçek güzellik, içimizdeki cesaret ve azimde saklıdır.”
O günden sonra, köylüler leyleklere daha çok saygı duymuş ve onların yuvalarını korumuş. Masal burada biter, leyleklerin zarif uçuşu ve bilge öğütleri unutulmaz bir ders olarak kalır.