Bir varmış, bir yokmuş. Uzak bir köyde, yaşlı bir kadın, küçük bir kır evinde tek başına yaşarmış. Bu kadın o kadar sabırlı ve çalışkanmış ki, köydeki herkes ona saygı gösterirmiş. Her sabah erkenden kalkar, evinin önündeki küçük bahçesinde çalışır, sonra da köydeki herkese yardım etmek için evinden çıkar, ihtiyaç sahibi insanlara destek olurmuş.
Bir gün, genç bir adam köye gelmiş. Köydeki herkes ona selam verirken, o yaşlı kadının evine de uğramış. Kadın, misafiri içeri alıp ona en güzel çayı demlemiş. Genç adam, kadının hayatına hayran kalmış. Ona şöyle demiş:
“Sen bu kadar sabırlı ve çalışkanken, hiç yorulmaz mısın? Neden bu kadar insan için çaba harcıyorsun, kendi hayatını yaşamak varken? Kimse senin iyiliğini takdir etmiyor, öyle değil mi?”
Kadın gülümsemiş ve yavaşça cevap vermiş:
“Benim amacım takdir edilmek değil. Her insan bir gün bir başkasına ihtiyaç duyar. Eğer ben bugün başkalarına yardım ediyorsam, bir gün de bana yardım edilecek, diye düşünürüm. Dünya, insanların birbirine yardım ettiği bir yer olmalı. Bir kişiyi mutlu edebilmek, kendi mutluluğumdan çok daha değerli.”
Genç adam kadının sözlerine hayretle bakmış. Kadın, misafirine çayı ikram ederken, dışarıdaki kuşlar cıvıldamış, rüzgar hafifçe eserken kadının kalbi huzurla dolmuş.
Günler geçtikçe, genç adam kadının cömertliğinden etkilenip onun gibi yaşamaya karar vermiş. Her gün bir kişiye yardım eder olmuş. Zamanla, bu köyde yardımlaşma ve dayanışma artmış, insanlar daha mutlu olmaya başlamış. Kadın ise, bir gün evinin penceresinden dışarı bakarken, genç adamı yardıma koşarken görmüş ve içinden şöyle demiş:
“İyi kalpli insanlar, zamanla başkalarına da dokunur. Paylaşılan her şey, çoğalır.” demiş.
Gökten üç elma düşmüş; biri masalı yazanın başına, biri dinleyenin başına, biri de tüm iyi insanların başına…