Bir zamanlar küçük ve şirin bir kasaba vardı. Bu kasabanın tam ortasında, kocaman dalları olan bir ağaç bulunurdu. Her yıl Sevgililer Günü geldiğinde, kasaba halkı bu ağacın altına gelip dilekler diler, birbirine güzel sözler söylerdi. Çünkü herkes bu ağacın bir sihri olduğuna inanıyordu.
Ama bu yıl işler farklıydı. Sevgililer Günü yaklaşmıştı, fakat ağaç kuru ve solgun görünüyordu. Normalde bu zamanlarda yemyeşil olan dalları, şimdi çıplak ve renksizdi. Kasaba halkı şaşkınlık içinde birbirine sormaya başladı:
— “Ne oldu bu güzel ağaca?”
— “Neden bu yıl ışıldamıyor?”
Küçük bir kız olan Elif, bu duruma çok üzüldü. Çünkü o ağacı çok severdi ve her yıl ona küçük bir mektup bırakırdı. Yanına en iyi arkadaşı Can’ı alarak kasabanın en yaşlı bilgesine, Dede Hasan’a gittiler.
Dede Hasan, çocukları dikkatle dinledikten sonra gülümseyerek şöyle dedi:
— “Sevgi Ağacı sadece sevgiyi hissedince canlanır. Ama bu yıl kasabada kimse birbirine içten bir sevgi gösterisi yapmadı. Sadece hediyeler ve süslerle günü kutlamak yetmez. Asıl önemli olan, kalpten gelen bir iyilik yapmak.”
Elif ve Can hemen harekete geçti. Önce yalnız yaşayan Ayşe Teyze’ye bir demet çiçek götürdüler. Sonra sokakta üşüyen minik kedilere bir yuva yaptılar. Kasabanın fırıncısına yardım edip, ekmekleri dağıttılar. Gün boyunca kasabanın her köşesinde güzel şeyler yaptılar.
Akşam olduğunda, kasaba halkı büyük bir şaşkınlık yaşadı. Sevgi Ağacı, eski haline dönmüştü! Yaprakları yeşermiş, dallarında minik ışıklar parlamaya başlamıştı. İnsanlar birbirine sarılıp teşekkür ederken, Elif ve Can göz göze gelip gülümsediler. Çünkü biliyorlardı ki bu mucizenin sırrı sevgiyi paylaşmaktı.
O günden sonra kasaba halkı Sevgililer Günü’nü sadece hediye alarak değil, birbirlerine iyilik yaparak ve sevgilerini göstererek kutladı. Ve Sevgi Ağacı, her yıl daha da güzelleşti.
Ve masal burada mutlu sonla bitti…