Sevilay, annesinin dikiş makinesinin başında çalışmasını izlemeyi çok severdi. Annesi, eski kumaşlardan harika şeyler dikerdi; bazen bir yastık kılıfı, bazen güzel bir elbise… Ama en çok yaptığı şey, mutfak için rengarenk masa örtüleriydi.
Bir gün Sevilay, annesine yaklaşıp heyecanla sordu:
“Anne, ben de dikiş öğrenebilir miyim?”
Annesi gülümsedi ve başını salladı.
“Tabii ki kızım! Önce küçük adımlarla başlamalıyız.” dedi.
O gün, annesi Sevilay’a iğneyi nasıl tutacağını, ipliği nasıl geçireceğini ve kumaşı düzgünce nasıl dikeceğini öğretti. Sevilay önce biraz zorlandı ama yılmadan denemeye devam etti. Küçük küçük parçaları birleştirerek minik bir peçete dikmeyi başardı!
Bir gün annesi büyük bir masa örtüsü dikmeye başladı. Sevilay hemen yanına gelip “Ben de yardım edebilir miyim?” diye sordu. Annesi, gülümseyerek ona bir köşe verdi ve Sevilay, annesinin gösterdiği şekilde kenarları dikmeye başladı.
Saatler süren emek sonunda masa örtüsü tamamlandı! Sevilay elleriyle dokunduğunda, kendi emeğinin de içinde olduğunu bilmek ona büyük bir mutluluk verdi. Annesi masaya örtüyü sererken gururla baktı ve Sevilay’ı kocaman kucakladı.
“Çok güzel oldu Sevilay! Sen gerçekten harika bir yardımcı oldun.” dedi.
Sevilay o gün sadece bir masa örtüsü dikmeyi değil, sabırla ve emekle yapılan işlerin ne kadar değerli olduğunu da öğrenmişti. Artık o da annesi gibi harika şeyler dikebileceğini biliyordu!