Bir varmış bir yokmuş.Yıl annenin on iki tane çocuğu olmuş.Her birine çok güzel isimler koymuş.Büyükten küçüğe doğru isimleri şöyleymiş:Ocak,Şubat,Mart,Nisan,Mayıs,Haziran,Temmuz,Ağustos,Eylül,Ekim,Kasım ve
Aralık.Yıl anne,çocuklarını bir arada göremezmiş.Her biri,birer aylık arayla gelir gidermiş.
Yıl anne,çocuklarının ne kadar yanında kaldığını öğrenmek için,her birine misketler vermiş.Tam otuz tane misketi ellerine tutuşturmuş.
Sonra onlara dönüp şöyle demiş:
-Aman ha,yaman ha!Bu misketlerden hiç birini kaybetmeyin.En güvenilir şekilde saklayın.Yoksa kaybettiğiniz misket,yanımda kalma sürenizden eksilir.Misketi bulanın da,gününe gün katılır.
Yıl annenin çocukları,önceleri,otuz gün annelerinin yanında kalıp gitmişler.Günlerden bir gün,Şubat ağlayarak çıkagelmiş ve:
-Ben misketlerimden birini kaybettim.Onun için bir gün erken ayrılmak zorundayım,demiş.
Yıl anne,kaşlarını çatmış ve Şubat ‘a çok kızmış.
Günler,aylar su gibi akıp gitmiş.Günün birinde Şubat ayı iki gözü iki çeşme çıkagelmiş. Üstelik bu sefer iki misket kaybetmiş.Yıl anne ona iki tane daha misket vermiş.Ama Şubat ayının dağınıklığı günden güne artıyormuş. Bütün uyarılara rağmen, derlenip toparlanmamış.Kendine verilen yeni misketleri kaybetmeye devam etmiş.
En sonunda Yıl annenin,sabrı taşmış.Tüm aylarını toplayıp şöyle demiş:
– Hepiniz misketlerinizi gösterin. Günlerinizin sayısını bir kontrol edeyim.
Hepsi avucunun içindeki misketleri tek tek saymaya başlamış.Bir de ne görsünler:
Ocak 31, Mart 31, Nisan 30, Mayıs 31, Haziran 30, Temmuz 31, Ağustos 31, Eylül 30, Ekim 31, Kasım 30 ve Aralık 31 çıkmasın mı? Şubat’ın,yalnız 28 misketi varmış.
Yıl anne :
– Şubat,bu nasıl şey? deyip bağırmış.Şubat, yine her zamanki gibi sızlanarak:
– Anneciğim! Kardeşlerim benim misketlerimi bulmuşlar.Lütfen şimdi onları bana geri versinler, demiş.Diğer aylar bu isteğe karşı çıkmışlar.
– Şubat,hiçbir zaman günlerinin kıymetini bilmedi.Kaybettiği günleri bir kere bile arayıp sormadı. Biz ona bu konuda yardımcı olamayız, demişler. Yalnız elinde 31 gün olan Mayıs şöyle demiş:
– Ben günlerimden birini arada bir Şubat’a ödünç verebilirim. Böylece o seni bir gün fazla görmüş olur.
Yıl anne, şefkatle biricik kızı Mayıs’a bakıp:
– Senin ödünç vermene gerek yok. Şubat, dört yılda bir beni 29 gün görebilir, demiş.
Ogün bu gündür, ayların gün sayısı hiç değişmemiş.Yalnızca Şubat, dört yılda bir annesini 29 gün görmüş. Bu yüzden de çok hırçınmış. Kar en çok Şubat ayında yağarmış.31 gün çeken ayların kimi günleri de en az Şubat kadar soğuk olmaya başlamış.Aslında bu soğuk günler, Şubat’ın kaybettiği günlerden biriymiş.
SEVGİLİ ANNE VE BABALAR EN GÜZEL TÜRK MASALLARI İÇİN TAKİPTE KALIN LÜTFEN.