Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarlarda, her biri farklı özelliklere sahip çiçeklerin büyüdüğü bir orman varmış. Bu ormanda, her çiçek kendi renkleri ve kokularıyla diğerlerinden ayrılırmış. Ancak bu ormanda en özel olan çiçek, çok nadir bulunan ve parlak kırmızı renkte olan bir çiçekmiş. O çiçek, diğer çiçekler gibi güzel görünse de, bir sırrı varmış. İçindeki zehir, dokunanı hızla etkisi altına alırmış.
Bir gün, ormanın derinliklerinde dolaşan bir grup köylü bu çiçeği fark etmiş. Herkes bu çiçeği görmek istemiş, çünkü parlak rengi ve kokusu herkesin ilgisini çekmiş. Ama ormanın bilgesi olan yaşlı Kadriye Nine, köylüleri uyarmış:
“Bu çiçeğe dokunmayın! O, yalnızca görünüşüyle sizi aldatmak ister. İçindeki zehir, sizin başınızı döndürebilir.”
Köylüler, Kadriye Nine’nin uyarısını ciddiye almışlar ama bir kişi, adı Ferhat olan genç bir delikanlı, merakına yenik düşüp bu güzel çiçeği koparmış. Çiçeğin zarif yapraklarını okşamış, kokusunu içine çekmiş. Birden bir baş dönmesi yaşamış ve yere düşüp bayılmış. Diğer köylüler hemen Ferhat’ı iyileştirmeye çalışmışlar ama çok geç olmuş. Ferhat, zehirin etkisiyle zayıf düşmüş.
Kadriye Nine, Ferhat’a yaklaşarak, “Görüyorsun değil mi?” demiş. “Güzel olan her şeyin ardında bir tehlike olabilir. Bazen bir şeyin dışı ne kadar parlak ve cazip görünse de, içi bambaşka olabilir. Gerçek güzellik, yalnızca dış görünüşe değil, ne olduğuna da bakarak anlaşılır.”
Ferhat, başını kaldırıp Kadriye Nine’ye teşekkür etmiş. “Artık anlıyorum,” demiş. “Görünüşlere aldanmamak gerektiğini öğrendim.”
O günden sonra, Ferhat ve köylüler, sadece dışına bakarak bir şeyin ne olduğunu anlamamayı, her zaman derinlere inip iç yüzünü görmeyi öğrenmişler. Çünkü bazen en güzel şeylerin içinde bile tehlikeler gizliymiş.
Bu masal, dış görünüşün yanıltıcı olabileceğini, gerçekte bir şeyin değerinin ve özünün dıştan bakarak anlaşılmayacağını anlatır.