Bir zamanlar, uzak bir köyde, sayılarla ilgili çok özel bir öğretmen vardı. Adı Ayla’ydı. Herkes ona sayıları öğretme yöntemleri konusunda yardım almak için gelirdi. Ancak Ayla, her zaman farklı bir şeyler denemeyi severdi.
Bir gün, köydeki okulda bir grup çocuk toplanmıştı. Her biri sayı saymayı öğrenmek istiyordu ama Ayla, onlara klasik yöntemlerle değil, eğlenceli bir oyunla öğretmeyi planlıyordu. “Bugün saymayı sadece zihinle değil, bedenle de öğreneceğiz!” dedi Ayla, gülümseyerek.
Çocuklar merakla öğretmenin ne yapacağını beklediler.
“Bugün, 100’e kadar sayacağız ama her seferinde bir sayı atlayarak zıplayarak söyleyeceğiz!” dedi Ayla. “Mesela, önce 2’yi söyleyeceksiniz ve hemen zıplayacaksınız. Sonra 4’ü söyleyip yine zıplayacaksınız. Her zıpladığınızda bir sayı atlayacak ve yeni bir sayıyı söyleyeceksiniz, yani 2’şerli saymayı öğrenmiş olacağız.”
Çocuklar birbirlerine bakıp, önce biraz şaşırdılar. Ama hemen eğlenceli bir şekilde, sırayla zıplayarak saymaya başladılar. İlk çocuk ayağa kalkıp, “2!” diyerek büyük bir zıplama yaptı. Diğer çocuklar da hemen sırayla:
“4!”
“6!”
“8!”
“10!”
diye zıplayarak söylediler.
Ve her çocuk, zıplarken sayı atlayarak, 100’e kadar geldiler. Her zıpladıklarında sayıların hafızalarına kazınması kolaylaşıyor, öğrenmek gittikçe daha eğlenceli hale geliyordu.
Öğretmen Ayla, çocukları izlerken güldü. “Gördünüz mü?” dedi. “Her zıplama, sadece bedeni değil, beyninizi de harekete geçiriyor. Sayılar ne kadar zıplarsanız, o kadar akılda kalıcı oluyor!”
Ve öyle de oldu. Çocuklar, saymayı zıplayarak öğrenmiş ve bu yöntem onları daha hızlı ve kolay bir şekilde 100’e kadar saymaya ulaştırmıştı. Eğlenceli bir oyun gibi başlayan bu öğrenme süreci, tüm köydeki çocuklar için en güzel anılardan biri haline geldi.
Her zıplama, sadece bir sayı değil, aynı zamanda bir öğrenme sırrıydı. Her zıplama, bir adımdı. Ve her adımda, çocuklar sadece sayıları değil, aynı zamanda eğlenceli bir şekilde öğrenmenin gücünü keşfetmiş oldular.