Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar bahçesine çok düşkün bir bahçıvan varmış. Bahçıvanın, bahçesinde en çok sevdiği köşe ise güllerin olduğu bölümmüş. Bahçıvan, güllerine bakmaya doyamazmış.
Bir sabah bahçıvan, güllerinin günlük bakımını yaparken bir bülbül görmüş. Bülbül bahçıvanın en sevdiği kırmızı gülün dalına konmuş, türlü nağmelerle şarkı söylüyor, bir yandan da kırmızı bir gülün goncasını gagasıyla didikliyormuş.
Bunu göre bahçıvan çok kızmış. “Güllerimden uzak durmayı öğretirim ben sana!” diyerek bülbüle bir tuzak hazırlamış. Çok geçmeden bülbül tuzağa yakalanmış. Bahçıvan bülbülü kaptığı gibi kafese kapatmış. Kafese kapatılan bülbül, derdinden neredeyse ölecekmiş.
Sonunda dile gelmiş:
“Ey bahçıvan! Benden ne istedin?” demiş. ” Özgürlüğümü neden elimden aldın? Sen nasıl bahçende mutlu olabiliyorsan, ben de özgürce uçarken mutlu olabilirim ancak. Gel beni özgür bırak!” diye yalvarmış.
Bahçıvan ise ” Demek kabahatinin farkında bile değilsin. Sen benim kırmızı gülümü didikledin!” diyerek bülbülü azarlamış.
Bülbül “Özür dilerim, gerçekten de kusurumun farkında değilim. Sen, farkında olmadan işlediğim bir kusur içi beni böyle ağır bir biçimde cezalandırıyorsun. peki benim gibi uçmaktan başka mutluluğu olmayan bi kuşu acımadan kafese kapatmanın cezası ne olmalı?” diyerek kendini savunmuş.
Bu sözleri düşünen bahçıvan, verdiği cezanın çok ağır olduğunu anlamış ve bülbülü serbest bırakmış. Bülbül de o günden sonra güllere karşı daha nazik davranmış.
EN GÜZEL UYKU MASALLARI İÇİN BİZİMLE KALIN..