Bir kardeşimiz anlatıyor.
Öğrencilik yıllarımda yabancı dil öğrenmek üzere hızlandırılmış bir dil kursuna yazılmıştım. Kursun başlayacağı gün ders öncesi lobide otururken bir bayan dikkatimi çekti. Diğer katılımcılara göre oldukça yaşlı ve giyim kuşamı da bir o kadar değişikti. Diğer genç öğrencilerden ayrı oturuyor neredeyse etrafla hiç ilgilenmiyordu. İçimden bu bayan kursiyer olamaz olsa olsa buralarda temizlikçi veya hizmetli olduğu kanısına vardım. Yoksa bu yaştaki bir bayanın haftada 3 gün 3’er saat yabancı dil kursunda ne işi vardı.
Az sonra ders başladığında şaşkınlığım daha üst seviyeye çıkmıştı. Çünkü o yaşlı hanım bizim gibi dil sınıfına girmiş ve ön sıralardan birine oturmuştu bile. Kursun dağıttığı yardımcı ders kitabından onun önünde de vardı. Belli ki oda kursa gelmişti. Derse girdiğine göre temizlikçi veya hizmetlide değildi. Yine içimden yurt dışına çalışmaya mı gidecek acaba diye geçti. Malum artık yurt dışı işçi alımında dil bilmek ön koşuldu. Onu da yaşı itibariyle hemen eledim. Kala kala yabancı bir ailenin hizmetlisi olabileceği ihtimali kaldı elimde.
İlk dersin bitmesini iple çektim. Saniyeler dakikalara, dakikalar ise saatlere dönmüştü 45 dakikalık ilk derste. Ders arası sakince yaklaştım ve “Abla be” dedim. “Sen, neden, nasıl buradasın” dan başladım. Bir türlü sonunu getiremedim.
Anladı ve ciddiliğini kaybetmeden hafifçe gülümsedi; “Bak benim okula giden çocuklarım var. Derslerine yardımcı olabilmek için buradayım. Neyi nasıl öğretiyorlar başka türlü kontrol edemezdim. Kontrol edemediğim bilgi sonraları kontrol edilemeyen bir çocuğa sebep olabilir. Elimden gelenin en iyisini çocuklarım için bulmaya çalışıyorum.”
Verdiği cevap karşısında başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş ve yerin yedi kat dibine girmiştim. O an sarılarak ellerini öpmek istedim, yapamadım. Sustum. . . Kısık bir ses tonu ve ezik bir yüz ifadesine eşlik eden pişmanlık tebessümüyle “ÇOK İYİ BİR FİKİR” diyebildim sadece. “ÇOK İYİ FİKİR. . .”
EN GÜZEL GERÇEK HAYAT HİKAYELERİ BURADA..