Bir varmış, bir yokmuş. Uzak ülkelerin birinde küçük ve şirin bir köy varmış. Köyün içinde çayırları, ağaçların bol olduğu, suyun serin akan bir derenin kenarında Keloğlan ile anası yaşarlarmış. Köyün hemen yanında bir de orman varmış. Küçük yaşta babasını kaybeden Keloğlan annesini çok severmiş. Keloğlan her gün annesine tarla işlerinde yardım eder, boş zamanlarında da arkadaşlarıyla oyun oynarmış. Yine günlerden bir gün annesine yardım ettikten sonra arkadaşlarıyla oyun oynamak için Keloğlan yola koyulmuş. Ormandan geçerken küçük bir çocuğun ağlama sesini duymuş ve yanına gitmiş. Küçük çocuk o kadar çok ağlıyormuş ki, gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş. Keloğlan küçük çocuğun yanına gidip ona sormuş:
– Sevgili çocuk, neden ağlıyorsun?
– “Annem ve babam birden bire kayboldu. Onları bulamıyorum.“ demiş.
– Peki buraya nasıl geldin diye sormuş Keloğlan?
– Biz bu ormanı koruyan perileriz. Ormanda dolaşırken birdenbire annem ve babam yok oldu. demiş.
– “Tamam gel o zaman annen ve babanı beraber arayalım.” demiş, ve yola koyulmuşlar.
Ormanda küçük perinin anne ve babasını ararlarken karşılarına bir kurt sürüsü çıkmış. Kurtlar o kadar açmışlar ki saldırmak için küçük çocuk ve Keloğlan’a doğru hızla koşmuşlar. Bu sırada Keloğlan ne yapacağını bilmeden bakarken küçük çocuk birden bire gizli güçleri ile kurtları savurmuş. Bu olayı şaşkınlıkla izleyen Keloğlan küçük çocuğa:
– Vay vay vayyy. Kendin küçüksün ama marifetlerin çok büyükmüş.
– Evet Keloğlan. Biz ormanı koruyan perileriz, bizim gizli güçlerimiz var. Ama bu güçlerimi ailemi bulmak için kullanamıyorum.” demiş ve tekrar ağlamaya başlamış.
Keloğlan, küçük çocuğ ağlamamasını söylemiş, anne ve babasını bulacaklarının sözünü vermiş ve tekrar yola koyulmuşlar. Bu sırada havada birden bire kocaman bir ışık yayılmış. Bu duruma şaşıran Keloğlan küçük çocuğa sarılmış ve onu korumak istemiş. Bu sırada korkunç bir ses çıkar:
– Bırak o çocuğu, eğer bırakmazsan seni ateşimle yakarım.
– Neden bırakacakmışım? Sen de kim oluyorsun?
– “Bırak dedim sana yoksa alev alev yanacaksın.” demiş, o korkunç ses.
Küçük çocuk birden bire bu sesi tanımış ve “Baba” diye seslenmiş. Küçük çocuk Keloğlan’ın kendisine yardım eden iyi bir insan olduğunu babasına söylemiş. Keloğlan derin bir oh çekmiş ve küçük çocuğu ailesine teslim etmiş. Küçük çocuk ailesine kavuşmuş, anne ve babasına sarılıp mutlu bir hayat sürmüşler..
EN GÜZEL KELOĞLAN MASALLARI İÇİN BİZİMLE KALIN 🙂