Kevser, okulun bahçesinde heyecanla bekliyordu. Bugün büyük gündü! Okullar arası koşu yarışması yapılacaktı ve Kevser, aylarca bu yarış için antrenman yapmıştı. Sabah erkenden kalkıp spor ayakkabılarını giydi, aynada kendine bakıp gülümsedi. “Ben yapabilirim!” dedi kendi kendine.
Okulun spor salonunda yarış öncesi öğrenciler toplanmıştı. Kevser’in arkadaşları ona moral veriyordu. “Hadi Kevser, sen çok hızlı koşuyorsun! Bu yarışı kazanabilirsin!” dedi en yakın arkadaşı Elif.
Kevser gülümsedi ama içinde küçük bir heyecan vardı. Yarışa katılan diğer öğrenciler de çok iyi hazırlanmıştı. Acaba gerçekten kazanabilir miydi?
Spor sahasında herkes yerini aldı. Yarış pistinin etrafında öğretmenler ve öğrenciler büyük bir heyecanla bekliyordu. Hakem düdüğünü çaldı ve herkes koşmaya başladı!
Kevser, başlangıçta biraz geride kaldı ama hızını artırmaya çalıştı. “Sakin ol, nefesini kontrol et,” diye düşündü. Aylarca antrenman yaparken hocası ona hep bunu söylemişti.
Koşarken rüzgâr saçlarını savuruyor, ayakları hızla yere vuruyordu. Önündeki yarışmacılarla arasındaki mesafeyi kapatmaya başlamıştı.
Son 50 metreye geldiklerinde Kevser üçüncü sıradaydı. Seyirciler çılgınca tezahürat yapıyordu. Kalbi hızla atıyordu ama pes etmeye hiç niyeti yoktu!
“Hadi Kevser! Yapabilirsin!”
Bu tezahürat ona güç verdi. Adımlarını hızlandırdı, nefesini düzenledi ve son gücüyle ileri atıldı. Önce ikinci sıraya, sonra birinci sıraya yükseldi. Artık bitiş çizgisi çok yakındaydı!
Son adımlarını atarken tüm gücünü kullandı ve çizgiyi ilk geçen Kevser oldu!
Tüm okul alkışlarla coşmuştu. Kevser, bitiş çizgisinde nefes nefese durdu ve başını kaldırdı. Hakem elini kaldırarak, “Yarışın birincisi Kevser!” diye ilan etti.
Kevser’in gözleri mutlulukla parladı. Arkadaşları ona sarıldı, öğretmeni gururla yanına gelip sırtını sıvazladı. “Seninle gurur duyuyorum Kevser, asla pes etmedin ve kazandın!” dedi.
Kevser o gün sadece bir yarışı kazanmamıştı. Azmin, sabrın ve inancın ne kadar önemli olduğunu da öğrenmişti.
O günden sonra Kevser, daha büyük yarışlar için çalışmaya devam etti. Çünkü artık biliyordu: İnanırsan ve çalışırsan, her şeyi başarabilirsin!