Şehrin ortasında kocaman bir site varmış ve bu kocaman sitede de bir sürü çocuk yaşarmış. Çocuklar bazen sitenin bahçesine inip orada oyunlar oynar, sohbet ederler bazen de beraber ders çalışırlarmış. Sitenin içindeki marketten atıştırmalık alıp hep beraber yerlermiş, tabii bu oyunları okullarını aksatmadan yaparlarmış.
Günler böyle geçip gidermiş sitedeki çocuklar için. Yine bir gün okula gidip geldikten sonra bir güzel yemeklerini yemişler ve aşağıya inmişler. Şanslarına hava çok güzelmiş, canları çikolata istemiş ve arlarında para toplayarak markete gitmiş 4 arkadaş. Bu arkadaş grubu markette hangisi alalım diye çikolata ve gofret grubunu incelerken çikolatanın birinde bir ışık görmüş Umut. İlk bir şaşırmış Umut ama emin olmak için tekrar bakmış ve evet evet orada gerçekten bir ışık varmış. Bu çikolatadan alalım demiş Umut ve onu almışlar. Birkaç bir şey daha almışlar ve ödeyip bahçedeki en büyük ağacın altına oturmuşlar.
Çikolatalarını yemeye başlamışlar, Umut’ta markette gördüğü şeyi arkadaşlarına anlatmış ve ışık gördüğü çikolatayı herkesin ortasına koymuş. Belki tekrar ışık görünür ve arkadaşları da ona inanır diye düşünmüş. Biraz beklemişler ve tam umudu kesmişken çikolatadan küçük bir ışık parlaması belirmiş. 4 arkadaş şaşkınlıkla ve biraz da korkuyla ışığa bakıyorlarmış.
Birden çikolatadan bir ses gelmiş.
– “Çocuklar eğer beni aranızda paylaşarak yerseniz beraber çok güzel oyunlar oynayabilir iyi vakit geçiririz. Ama sadece 1 saat, sonra eski halimize geri döneriz.” demiş çikolatadaki ses.
Çocuklar birbirlerine bakmışlar, Umut;
– “Hemen yiyelim ben çok merak ettim” demiş. Diğer iki çocuk tamam demişler ama Ahmet,
– “Ben çok korktum yemeyeceğim. Siz yiyin.” demiş ve üç arkadaş aralarında bölüşerek çikolatayı yemişler.
Bir süre sonra yedikleri çikolata paketi sevimli ayıcığa dönüşmüş. Kahverengi, gözleri parlayan pofuduk bir ayıcığa. Çocuklar çok mutlu olmuşlar ayıcığı görünce çok şaşırmışlar ama çok mutlu olmuşlar. Umut ayıcığa,
-“Sana dokunabilir miyiz?” demiş.
– “Tabii!” demiş ayıcık neşeli bir sesle. Ürkekçe ayıcığa dokunmuşlar. Ayıcığın yumuşacık tüyleri varmış. Sohbet etmişler, ayıcığa etrafı gezdirmişler sonra da oyunlar oynamaya başlamışlar. İp atlamışlar, bahçede koşmuşlar, beraber futbol bile oynamışlar. Ayıcık gözlerinden ışıklar saçtığı zaman oyuncaklar, yiyecekler ortaya çıkıyormuş. Çocuklar acıktıklarını hissedince onlardan yiyorlarmış, yeni oyuncaklarla oynuyorlarmış. Pofuduk ayıcık,
-” Çocuklar eğlendiniz mi, mutlu musunuz? diye sormuş çocuklar da hep bir ağızdan eveeeeeeeet diye cevap vermiş.
Berk,
– “Ayıcık, seni sadece biz mi görüyoruz? demiş sessiz bir şekilde.
-” Evet çocuklar, siz çikolatan yediğiniz için ben siz görebilirsiniz sadece.” demiş ayıcık da.
Zaman su gibi akıp gitmiiiiiiş, bir saatin sonuna gelmişler. Ayıcık,
– “Artık veda vakti çocuklar,” demiş.
Çocuklar bu bir saat içinde çok güzel vakit geçirmişler, ayıcığa bir sürü kez teşekkür etmiş ve hep beraber ona sarılmışlar.
-“Bizi unutma, belki tekrar görüşürüz” demiş çocuklar.
– “Sizinle vakit geçirdiğim için çok mutlu oldum. Belki bir sonraki sefere çikolata değil de başka bir şey olarak karşınıza çıkarım” demiş gülerek.
Ayıcık gözlerinden mavi ışıklar çıkararak önce çikolata paketi olmuş sonra da ortadan kaybolmuş. Çocuklar da kendilerini tekrarda o büyük ağacın altında Ahmet’in yanında bulmuşlar. Korkup gelmeyen arkadaşları Ahmet’e büyük bir heyecanla olan bitenleri anlatmışlar. Ahmet onları dinleyince çikolatadan yemediği için çok pişman olmuş.
Ama diğer sefere kesin geleceğim diye arkadaşlarına söz vermiş. Çocuklar biraz yorgun ama daha çok mutlu bir şekilde evlerine çıkmışlar. Hiçbiri bugünü ve sevimli ayıcığı unutmayacaklarına dair birbirlerine söz vermişler. Bakalım bir daha pofuduk ayıcığı görebilecekler mi?
EN GÜZEL ÇOCUK MASALLARI İÇİN BİZİMLE KALIN..