Bir zamanlar, şirin bir ormanın hemen yanından tren yolu geçermiş. Ormandaki hayvanlar her sabah trenin çuf çuf sesiyle uyanırlarmış. Orman sakinleri treni çok severlermiş. Ormana yaklaştığında “Düüüt Düüütt! diye öten treni görmek içim tüm hayvanlar tren yoluna doğru koşarlarmış. Tilkiler kuyruğunu, kuşlar kanatlarını, tavşanlar kulaklarını sallayarak treni selamlarmış. Çiçekler bile başlarını sallar, kuşlar onunla yarışırlarmış. Trende keyifli keyifli çuf, çuf çuf çuf eder, puf puf puf diye de dumanını çıkararak geçer gidermiş.
Bir gün kara karga, “Aman bıktım bu trenin sesinden” diye geçirmiş içinden. Kargaların kendi sesleri çirkin olduğu için olacak ki, trenin sesini, güzel düdüğünü sevmemiş bizim kara karga. Sonra da gidip trene şöyle demiş:
-“Biz senin sesini sevmiyoruz öttürüp durma.
Tren bu işe çok üzülmüş. “Beni seviyorlar sanıyordum” demiş. Ertesi günü ormanın kenarına varınca her zamanki gibi düdük çalacakmış, ama karganın söyledikleri aklına gelince `düt` demiş kesmiş düdüğü. Sonra da kimse duymasın diye çok, ama çok yavaş geçip gitmiş:
-Çuf, çuf, çuf, puuuuff…
Dumandan anlamış ormandakiler trenin geçtiğini hemen koşmuşlar ama yetişememişler. Tren o kadar yavaş gitmiş ki kente geç gelmiş. Makinistler merak etmişler. Acaba bir arıza mı var diye. Oysa tren yavaş gittiği için gecikmiş. Ertesi gün tren ormanın kenarına gelince düdüğünü hiç çalmamış. Sonra da:
-“düdük çalmadan, ormandakileri görmeden ne diye gideyim, hiç gitmem” demiş.
Orada durmuş kalmış. Kentte beklemişler. Tren gelmemiş. Makinistler : -“Dünden belli oluyordu, arıza yaptı herhalde” demişler. Yeni bir lokomotif çıkarmışlar ve treni kasabaya geri çekmişler. Ertesi gün trene bakmaya karar vermişler. Bu sırada ormandakiler toplanıp aralarında konuşmuşlar.
Treni özledik ne yapsak, diye düşünmüşler. Kuşlar ağlamışlar. ‘Bize darıldı diye üzülüyorlarmış.’ Kara karga olanları görünce yaptığı yanlışı anlamış. “Sanırım siz seviyordunuz. Oysa ben ötmemesini söyledim. Ama üzülmeyin gider kendim anlatırım.” demiş ve kara trenin yanına gitmiş.
-Ormanda herkes seni çok seviyor ve sen geçmediğin için üzülüyorlar.
Kara tren bunu duyunca çok sevinmiş. “Yarın geleceğim git söyle” demiş. Ertesi gün makinistler gelmişler. Trende hiçbir arıza bulamamışlar. Çok şaşırmışlar. Yağlanması gerektiğini düşünmüşler. Treni bir güzel yağlamışlar. Sonra da yola çıkarmışlar.
Tren koşa koşa ormana gelmiş. Gelince de uzun bir düdük çalmış. Düüüüüüüüüü…üüüüüü…..üüüüüüüt. Sincaplar, tavşanlar, kuşlar koşmuşlar trene, trende gene çuf çuf çuf, diye keyifle giderken puf puf puf, diye dumanını taa göklere salmış. O gün kente tam vaktinde varmış ve tren bir daha hiç bozulmamış.
EN GÜZEL ÇOCUK MASALLARI İÇİN BİZİMLE KALIN..