Bir zamanlar, güzel bir kasabada Burcu adında tatlı bir kız yaşardı. Burcu’nun rengârenk oyuncaklarla dolu kocaman bir odası vardı. Oyuncaklarını o kadar çok severdi ki kimseyle paylaşmak istemezdi.
Mahalledeki çocuklar her gün parka gidip oyunlar oynardı, ama Burcu genellikle yalnız kalırdı. Çünkü o, oyuncaklarını kimseyle paylaşmak istemediğinden, arkadaşları da onunla oynamak istemiyordu.
Bir gün, Burcu’nun en sevdiği oyuncağı olan pembe tavşanının düğme gözlerinden biri koptu. Burcu çok üzüldü ve annesine koştu. “Anne, tavşanımın gözü düştü! Onu nasıl tamir edebilirim?” diye sordu.
Annesi gülümsedi ve şöyle dedi: “Belki arkadaşlarından yardım istemelisin.”
Burcu önce tereddüt etti ama sonra cesaretini toplayıp parktaki çocuklara gitti. “Bana yardım eder misiniz?” diye sordu.
Arkadaşları hemen ona yardım etmek istedi. Elif düğmeyi dikti, Can ise pembe kurdele getirip tavşanın boynuna bağladı. Tavşan eskisinden bile güzel olmuştu!
Burcu, arkadaşlarının yardımına çok mutlu oldu. O günden sonra, oyuncaklarını paylaşmanın güzel bir şey olduğunu anladı. Artık her gün arkadaşlarıyla oyunlar oynuyor, kahkahalarla dolu bir dünya yaratıyordu.
Ve Burcu, paylaşmanın mutluluğunu keşfettiği için hiç yalnız kalmadı!